وه خیر هاتنه...

(به قلم استاد حسن روشان ) شکر! صد شکر ! صد هزاران شکر - که فقط شاعرم همین کافیست.../ کُردم آزاده ام سرم سبز است- کُرد را یک وجب زمین کافیست.../ کٌرد یعنی منم که میبینی- سر پر شور و جان محرومی.../ نان خشکی و چشمه آبی- سایه ی مرخ و سینه ی کوهی.../ کُرد یعنی منم که با تبعید- نسبت جاودانه ای دارم.../ از حلب تا کلات و عشق آباد- پشت هر تپه خانه ای دارم.../ کُرد یعنی منم که بر دوشم- بار فقر و تفنگ جا مانده است.../ رد خونم ز خیوه تا شنگال- پای هر تخته سنگ جا مانده است.../ کُرد یعنی منم که تا قفقاز- تا خراسان دویده ام یک ریز.../ تا مبادا غرور این سامان- له شود زیر چکمه چنگیز.../ کُرد یعنی منم که بیدارم- پیش تر از سپیده از خورشید.../ کُرد یعنی اگر بخوابم من- این وطن خواب خوش نخواهد دید.../ کُرد یعنی منم که آغوشم- خانه تات و ترک و ترکمن است.../ کُرد یعنی منم که میفهمم- همدلی راز ماندن " وطن " است/*